Casita Vista Hermosa

Mijn goede vriend Adrian voelt zich een rallyrijder. En dat is hier op dit eiland niet zo gek. Ik kijk mijn ogen uit, terwijl de wegen over de bergen en langs het prachtige tropische groen omhoog klauteren. De zon schijnt en we zijn onderweg naar Antonia, of eigenlijk mag ik Tonia zeggen. ‘Zij is het zonnetje in huis. Wacht..,’ en Adrian lacht. ‘Zij heeft een zonnetje van een huis.’ En ik? Ik borrel van geluk, terwijl we feilloos omhoog slingeren en het uitzicht na elke bocht wéér mooier blijkt te zijn.

En dan komen we aan bij Vista Hermosa. Op de plek waar je links de heuvels ziet overgaan in de bergen en rechts de oceaan in al haar glorie ziet schitteren. Het zeeblauw en dat bloeiende groen voelen als tropische verrassingen die me hier op dit eiland maar blijven verblijden. Tonia staat lachend te wachten voor haar gele casita. Ze neemt me mee naar het zwembad waar het verse fruit ‘hier van het land’ en een koud wijntje klaarstaan. Maar gelukkig ziet ze me rondjes draaien en turen en lachen en…’ Kom, ik laat je gauw de vier appartementen zien.’ De appartementen die geschakeld mooi liggen te wezen hier hoog in de bergen, ingericht in de kleuren van de zon. ‘Van ondergang tot opgang.’ Comfortabel, ruim en in de landelijke stijl. ‘Kijk,’ wijst ze. ‘Daar is de oude vulkaankrater. En nu denk je: ik zit midden in de bergen, maar...’ En langzaam volg ik haar vinger via de vallei, naar de weidsheid van de zee. Ik val stil, zelfs de woorden ‘Ja, ik blijf hier’ krijg ik maar niet over mijn lippen. Ik glimlach. Van oor tot oor. En de zon? Die knipoogt zacht naar dit zonnetje van een huis.